3.08.2012 Эксперты.бай об альбоме группы БАРОН МЮНХГАУЗЕН "В следующей жизни"

У группы БАРОН МЮНХГАУЗЕН стало на четырех врагов больше. До этого были Шум да Романов, недавно - Игорь Северянин, а теперь и четыре минские выскочки страх потеряли и стали гнать на могилевскую группу. А еще эксперты, называется... Даром, естественно, им это не пройдет. Особенно Будкину, чье происхождение, образ мысли и форма носа позволяет размышлять о вотуме недоверия...

Разделяя негодование музыкального сообщества, наш сайт спешит дословно воспроизвести мнения белорусских музыкальных экспертов. И занести их в "дело могилевского рока".

Дмитрий Безкоровайный. Оценка: 3,00

На втором альбоме "Барон Мюнхгаузен" звучание коллектива несколько утяжелилось. Хард-рок, блюз-рок, арт-рок, регги – все смешалось в едином гремучем клубке перенасыщенных аранжировок со всевозможными проигрышами и отступлениями от темы. Получилось что-то такое эмоциональное и ершистое. Тексты под стать – много едких слов, любительской философии и характерных для русского рока велеречивых штампов. Вокал же лидера/сонграйтера/гитариста Александра Сташкевича на этот раз напоминает не только Эдмунда Шклярского, но и Юрия Лозу, вздумавшего петь что-то обличающе-злободневное. Звучит как минимум очень странно.

Будь музыка чемпионатом исполнителей, "Барон Мюнхгаузен" занял бы по Беларуси какое-то очень даже приличное место. Но слушатели любят ту или иную музыку не за исполнительский уровень и музыкантские амбиции (в отрыве от остального), не обилие партий и нот (как самоцель), не политический вектор (Сташкевич спел про президента и цены в магазинах – и что?) и даже не модность-актуальность (которой здесь нет, но и не суть), а прежде всего за слушабельные песни. Их здесь нет, зато китча – навалом.

Сергей Будкин. Оценка: 3,00

Гурт "Барон Мюнхгаузен" з Магілёва запісаў новы альбом у найлепшых традыцыях кандовага року. Чаму б ня ўзяцца выціскаць зь сябе па кроплі шаўчука-цоя-бг, усе гэтыя ВІА-шныя ды гард-рок штучкі, забыцца на махровае змаганьне "папса vs рок". Чым менш будзе камандаў, настальгуючых па старым добрым расейскім року, тым хутчэй Беларусь апынецца ў Эўропе. Прынамсі, у музычным пляне.

Магілёўская каманда, якая працуе ў стылістыцы старпёр-року выдала свой чарговы альбом з прысьвячэньнем тым, "хто не ўпісаўся ў суворую пост-савецкую рэчаіснасьць". Пяецца ад імя суворага рок-мэна, які жыве ў прасторы, дзе ўсіх паглынае інтэрнэт і нікому не патрэбны сапраўдны рок-н-рол. Не абыходзіцца без неад’емнай у такім выпадку песьні "про Родину" ды выпадаў у бок "таннага глямуру". Клясычны супавы набор ад музычных кансэрватараў, якія захраслі з галавой у 80-х.

Музыка і тэксты "Барона Мюнхгаузена" (ды і вакал Аляксандра Сташкевіча) надта ўжо сугучныя з тым, што рабіў яшчэ адзін гадаванец старой магілёўскай рок-школы Юры Несьцярэнка. Але той у адрозьненьні ад "Барона" здолеў прасунуцца далей і апошнія годы стварае куды больш цікавы і варты ўвагі прадукт. Ды і наогул, чым менш будзе камандаў, настальгуючых па старым добрым расейскім року, тым хутчэй Беларусь апынецца ў Эўропе. Прынамсі, у музычным пляне. Такіх гуртоў, якія вызнаюць падобную стылістыку ў нас хоць гаць-гаці. Дастаткова пабываць на якім-небудзь конкурсе-фэстывалі асабліва па-за межамі кальцавой, каб у гэтым пераканацца. Скрушна тое, што складаюцца гурты ня толькі з сталых дзядзек, якія граюць музыку на якой гадаваліся, а з маладзейшых, якія па руках і нагах скутыя ланцугамі гэтай музычнай правінцыйнасьці.

Чаму б ня ўзяцца выціскаць зь сябе па кроплі шаўчука-цоя-бг ці "Круиз" зь "Пикником" (як у дадзеным выпадку), усе гэтыя ВІА-шныя ды гард-рок штучкі, забыцца на махровае змаганьне "папса vs рок" і проста ствараць сваё, самадастатковае, без пыхі і патасу ды без аглядкі на Захад ці Ўсход. І тады магло быць шчасьце. Можа нават у гэтым жыцьці. Ёсьць на дыску адна-адзіная цудоўная рэч – "Налей мне немного". Файненька магла прагучаць у выкананьні Маргуліса. У астатнім – справы дрэнь.

Олег Климов. Оценка: 3,00

Скажу честно – диск сразу же хочется выбросить с моего 12-го этажа на головы меломанов, прогуливающихся под моим балконом в ожидании хвалебных и разгромных рецензий на пластинки их любимых исполнителей. А почему? А потому что на вкладыше я читаю (не вру): "Посвящается всем тем, кто так или иначе не вписался в суровую постсоветскую действительность…" То есть, понятно, что это за продукт, насколько он насквозь философичен, актуален и нехило приходящийся ко времени все продолжающегося безвременья.

"Лабайте!" – хочу я сказать музыкантам. Несите ум, честь и совесть вашим потенциальным слушателям, зарабатывая на службе псевдокапитализма или неосоциализма на искреннее творчество. Привет "Пикнику" и хиппи 60-70-х, что сегодня в ажуре и крестятся на свое былое прошлое. И еще желаю “баронам” в следующей жизни стать котами, гуляющими сами по себе, и не “париться” от действительности – какой бы суровой она ни была.

Дмитрий Подберезский. Оценка: 3,00

Не магу сказаць, што ў параўнаньні з дэбютным альбомам у музыцы групы нічога не памянялася. Зьмены маюцца, але на агульны вынік яны зусім не паўплывалі. Тлумачу.

Стылёва калектыў застаўся на тым самым узроўні, што і ў альбоме "В смутное время": усё гэта было, было неаднакроць. Іншая справа – акампанэмент. Вось тут зьмяненьні кінуліся ў вочы. Але яны нейкія такія... дзіўнаватыя, мякка кажучы. Бо калі браць музыку асобна, дык альбом гэты ўражвае сваёй неўтаймаванай стылявой стракатасьцю. Паказальная ўжо першая ж песьня "Выжившим после потопа". Як можна было дадумацца груба спалучыць ледзь ня ў джазавай стылістыцы пройгрыш у канцы з раптоўным ягоным пераводам у звычайны рокавы "паліў" і скончыць усё гэта кодай без... уласна коды?! Амаль тое ж назіраем у песьні "Хлеба и зрелищ", калі ў ладным фрагмэнце гучыць ну абсалютна не да месца рэгей-акампанэмент. Ці "Старая дева плачет" з "хіпаўскай" цытатай яўна не да месца. Ці "Интернет" з тым самым разнабоем у акампанэменьце...

Усё гэта асабіста для мяне выглядае як непрадуманасьць музычнага вобразу групы і нават як няўменьне хоць неяк паспрабаваць яго арганізаваць, у выніку чаго зробленае церпіць жорсткую паразу. Я нават не ўяўляю, хто з ліку проста цікаўных да творчасьці падобнага роду груп здольны ўтрымацца пры такой музыцы. Бо з ўсяго рэпэртуару хіба што "Садовник Мюллер" ды "Налей мне немного" прыцягнулі хоць нейкую ўвагу. Першая тым, што тут маецца спроба хоць нешта, няхай сабе і няўклюдна, прыдумаць арыгінальнае. Другая – за адыход да блюзавай стылістыкі, што, аднак, зноў жа згадвае пра сказанае вышэй: стылёвую стракатасьць, якая ў выніку абарочваецца ў поўную адсутнасьць якога-небудзь індывідуальнага стылю.

Вось чаму гэты альбом не магу ацаніць вышэй за папярэдні, прабачце ўжо... І назва адной з песень альбому прадстае ледзь не як сімвалічная: "Рок-н-ролла здесь нет". Хіба што ён будзе, але сапраўды – у наступным жыцці...

Источник

Скачать БАРОН МЮНХГАУЗЕН "В следующей жизни"